Yıldızlar, ışıl ışıllar demiştin,

O gece yıldızlar, bizim için oradalardı,

O gece bizi izleyen, aslında yıldızlardı.

Baksana, dalgalar durur oldu adeta demiştin,

O gece dalgalar, bana inat yok oldular,

Öyle hikayeydi ki bizimkisi,

Atlasam da boğulmayacağımı anladılar.

Halbuki ilkbahar, ağaçlar yaprak döker oldular demiştin,

O gece ağaçlar, bize ağladılar.

Bu hikayenin, bir gün biteceğini anladılar.

Senle zaman, durur oldu adeta demiştin,

Durmuştu dünya, istemişti uzatmak geceyi,

Zaman, bir lastik gibi uzamamıştı henüz.

Dinliyorlardı yanıtımı,

Titreyen elleriyle,

Hazır oldaki bir asker gibi dümdüz.

Gece sessiz,

Denizler susuz,

Ağaçlar yorgun,

Bense bilgin, bense bilgin.

“Ah güzelim,

Ben ne ilk, ne de son olacağım!”

Dünya dönüyor,

Zaman kum gibi hafif,

Yaşam, kurşun gibi ağır.