Adımımı atıyorum, otlar bileğimi kavrıyor ve taban çöküyor.

Kendimi buz gibi suların içinde buluyorum. O kadar derindeyim ve o kadar karanlık ki kendi ellerimi bile zar zor görüyorum. Metrelerce üstümdeki buz kütlesinin tabanındaki çatlaktan içeriye ay ışığı sızıyor. Ciğerlerimin patlayacak gibi olduğunu hissediyorum, ellerimi uzatıp yüzeye ulaşmaya çalışıyorum ama çok derindeyim.

Nefesimi daha fazla tutamayıp ciğerlerime su çektiğim anda bacağımdaki otlar tekrar devreye giriyor ve kendimi etrafımdaki su kütlesiyle tavandan düşerken buluyorum.

Yüz üstü yere çarpıyorum, öksürüp ciğerlerimdeki suyu kusuyorum ve derin bir nefes alıyorum. Ciğerlerim yanıyor ve sızlıyor ve sanki binlerce cam parçası solumuş gibi hissetmeme sebep oluyor. 

Kafamı kaldırıp ellerimin üzerinde doğrulmaya çalışıyorum. Ağırlığımı verdiğim gibi ellerimin altındaki cam yüzey çatlamaya başlıyor; binlerce parçaya ayrılan camla beraber boşluğa düşüyorum, düşüyorum ve düşüyorum.

Sonsuzluk gibi hissettiren bir süre boyunca sadece düşüyorum.

Ve soğuk rüzgarın estiğini duyuyorum.

Ve cırcır böceklerinin sessiz şarkısını duyuyorum.

Sonunda yere çarpıyorum ve bütün dünya başıma yıkılıyor gibi hissediyorum ve gözlerimi yumuyorum-

Gözlerimi yumuyorum ve tekrar açtığımda işte buradayım; çimenlerin üzerinde dikiliyorum, arabanın yanında duruyorum ve o kadın arabanın farlarının soluk ışığında öylece uzanıyor.

Yerde yatıyor.

Ve kafasından akan kan asfaltı yavaşça kızıla boyuyor.

Ve cansız gözleri ruhumu delercesine bana bakıyor, soruyor ve neden?  diye talep ediyor.

Ve ben nefes alamıyorum.

Cevap veremiyorum.

Hareket edemiyorum. 

Direksiyona bakıyorum ve ellerim titriyor.