kalemin tutsak kaldığı gecelerde

kömür kullanır zihnim

ve direnir isine düşüncelerimin.

bu tutuklu yaşamımda,

aslolan taneciklerdedir 

havaya karışan asla yakalayamadıklarım

ak zannedilen ciğerlerime çekerim

ve pak zannettiğim hislerime küserim.

işte o zaman ki

anlar kendim kendime güvenmediğini

işte o zaman

ben yokumdur kendim tarafından.

tutuklu yaşamın esiri benliğim

yaşamın küstüğü bedenim

zihnim ardında taneciklerin

esirliğimin esrikliğime dönüşümüyle

kendim tarafından kendimi kovanımdır.

işte o zaman

püskürtürüm ak zannettiklerinden tanecikleri

şimdi ise

kalem

mi tutsak?

ben

miyimdir?